MENU
Home
Contact
ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ
ΓΕΜΙΣΤΑ & ΛΑΔΕΡΑ
ΓΛΥΚΑ
ΖΥΜΑΡΙΚΑ ΡΥΖΙ
ΖΥΜΕΣ
ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΗ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΡΟΣΙΣΕΙ
ΚΡΕΑΤΙΚΑ
Κρέπες - Βάφλες
ΛΑΧΑΝΙΚΑ
ΜΕΖΕΔΕΣ & ΟΡΕΚΤΙΚΑ
ΜΑΡΙΝΑΤΑ 1
ΝΗΣΤΙΣΙΜΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 1
ΠΙΤΕΣ
ΠΟΥΛΕΡΙΚΑ ΚΥΝΗΓΙ
ΣΑΛΑΤΕΣ
ΣΑΛΤΣΕΣ
ΣΟΥΠΕΣ
ΣΤΗΝ ΣΧΑΡΑ
ΤΗΓΑΝΙΤΑ
ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΑ
ΕΥΚΟΛΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ
ΠΟΤΑ - ΡΟΦΗΜΑΤΑ
ΜΙΚΡΑ ΒΡΑΔΙΝΑ ΓΕΥΜΑΤΑ
ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΕ ΦΥΤΑ
ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ & ΒΟΤΑΝΑ
ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΚΟΥΖΙΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Η ΚΑΒΑ ΜΑΣ
=> Η κάβα μας 2
=> Η κάβα μας 3
=> Κάβα στο σπίτι
=> Τα Ποτά Και Η Ιστορία Τους 1
=> Τα Ποτά Και Η Ιστορία Τους 2
=> Τα Ποτά Και Η Ιστορία Τους 3
=> Τα Ποτά Και Η Ιστορία Τους 4
ΧΡΗΣΙΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
Παρασκευάσματα στο παραδοσιακό σπίτι
Κατασκευές για το τραπέζι μας
 

Τα Ποτά Και Η Ιστορία Τους 2

Ουίσκι


Οι μέρες μπορεί να έρχονται και να παρέρχονται, τα γούστα μπορεί να αλλάζουν, αλλά το ουίσκι εξακολουθεί να είναι, εδώ και αρκετά χρόνια, το πρώτο σε κατανάλωση ποτό σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάνεις δεν ξέρει ποιοι και πότε έφτιαξαν για πρώτη φορά ουίσκι. Ένα ωστόσο είναι σίγουρο αν και εθνικό ποτό των Σκοτσέζων, για πρώτη φορά «Είδε το φως» επί... Ιρλανδικού εδάφους. Από τα μοναστήρια της Ιρλανδίας ας μην ξεχνάμε ότι το Μεσαίωνα οι μονές ήταν και κάτι μεταξύ πανεπιστημίων και... κέντρων ερευνών της εποχής οι καλόγεροι το μετέφεραν στη Σκοτία. Στα 1495 πάντως έχουμε για πρώτη φορά σε επίσημα σκοτσέζικα ιστορικά χρονικά την αναφορά της λέξης ουίσκι, που προέρχεται από τις λέξης
Usque Baugh, οι οποίες στη διάλεκτο των Χάιλαντς, μιας μεγάλης ορεινής περιοχής στη «καρδιά» της Σκοτίας σημαίνουν νερό της ζωής.

Ένα ποτό λοιπόν με αυτό το όνομα έφτιαξε εκείνη τη χρονιά κάποιος μοναχός με το όνομα Τζον Κορ για το γάμο του βασιλιά Τζέιμς του Δ'. Για πολλές δεκαετίες αργότερα, το ουίσκι ήταν ας πούμε, «σπιτικό ποτό που έφτιαχναν οι Σκοτσέζοι αγρότες τις χρόνιες που είχαν μεγάλη παραγωγή, άρα και περισσεύματα κριθαριού, μια και το κριθάρι ήταν το βασικό συστατικό τον ποτού. Σιγά - σιγά όμως ή παραγωγή γινόταν ολοένα μεγαλύτερη και πιο συστηματική και έτσι σε χρονικά του 1614 αναφέρονται κάποιες κυβερνητικές απόπειρες για να μπει στο ουίσκι κάτι σαν φόρος κατανάλωσης. Απόπειρες όμως που έμειναν απόπειρες, γιατί προσέκρουσαν στο επαναστατικό πνεύμα των Σκοτσέζων, που είχαν πάρει το ουίσκι σαν εθνική υπόθεση. Έτσι. μέχρι το 1820, ενώ δεν υπήρχε συγκεκριμένος νόμος που να απαγορεύει την παραγωγή και την πώληση ουίσκι, οι έμποροι του θεωρούνταν...σχεδόν λαθρέμποροι ή, πιο σωστά, «πειρατές». Βέβαια το ουίσκι εκείνης της εποχής πολύ μικρή σχέση έχει με αυτό που ξέρουμε και πίνουμε σήμερα. Ήταν ένα ποτό με βάση, όπως είπαμε, το κριθάρι, πολύ δυνατό, με ιδιαίτερα έντονη γεύση και μυρωδιά, που ο τρόπος απόσταξης του έμοιαζε πολύ με αυτόν του κρασιού. Στα 1830, ένας νέος τύπος αποστακτήρα τελειοποιήθηκε από τους Σκοτσέζους. Αυτός έδωσε τη δυνατότητα παραγωγής ενός νέου τύπου ουίσκι, με βάση όχι πια το κριθάρι, αλλά τους κόκκους του σταριού. Το «καινούριο» αυτό ουίσκι ήταν πιο ελαφρύ και σε γεύση και σε μυρωδιά. Για αρκετά χρόνια υπήρξε μια εμπορική μάχη μεταξύ του «κρίθινου» και του «σταρένιου» ουίσκι. Βέβαια, αν υπήρχαν τότε τα διαφημιστικά μέσα που υπάρχουν σήμερα, ίσως, κάποιος από τους δυο τύπους να είχε τελικά επικρατήσει. Εκείνη την εποχή όμως οι Σκοτσέζοι αλλά και οι Άγγλοι που είχαν γνωρίσει πια το ποτό δεν αποφάσιζαν ποιο από τα δύο ουίσκι τους άρεσε τελικά περισσότερο. Την απάντηση στο δίλημμα, τόσο απλή όσο και το αυγό του Κολόμβου, την έδωσε ένας έξυπνος ποτοπαραγωγός. Αφού οι καταναλωτές δεν αποφάσιζαν «ποιο από τα δύο», σίγουρα θα ενθουσιάζονταν από ένα καινούριο ουίσκι που θα ήταν «και τα δύο». Έτσι έγινε το «ανάμεικτο» ουίσκι, αυτό που ξέρουμε σαν Blended, Τώρα λοιπόν ξέρετε τι σημαίνει αυτή η ένδειξη επάνω στο μπουκάλι. Και θα πρέπει επίσης να ξέρετε ότι υπάρχουν Blended φτιαγμένα από 60 διαφορετικά είδη ουίσκι. Αν είσαστε από αυτούς που αναζητούν την ημερομηνία παραγωγής επάνω στο μπουκάλι, θα πρέπει ακόμη να έχετε υπόψη σας ότι αναγράφεται πάπα η ημερομηνία παραγωγής του νεότερου από τα ουίσκι που υπάρχουν στο «χαρμάνι». Και αυτό είναι συνήθως το «κρίθινο» ουίσκι, μια και το «σταρένιο» θα πρέπει να μείνει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν να αναμειχθεί.

Γιατί τώρα λέμε ότι το Σκοτσέζικο ουίσκι είναι το καλύτερο; Βέβαια λόγω παράδοσης, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Το νερό που περιέχει το ουίσκι μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα του. Τα αποστακτήρια στη Σκοτία βρίσκονται πάντα κοντά σε φυσικές πήγες. Και το νερό των πηγών των Χάιλαντς θεωρείται από τα καλύτερα τον κόσμου. Επίσης, όσοι πιστεύουν ότι ο καλύτερος και ο παραδοσιακός τρόπος για να απολαύσεις το ουίσκι σου είναι να το πιεις σκέτο, θα πρέπει να... βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, λίγη λεμονάδα στο ουίσκι τους. Γιατί οι Σκοτσέζοι που ακολουθούν κατά γράμμα την παράδοση, πίνουν το εθνικό τους ποτό αναμειγμένο με ίση ποσότητα φρέσκο χυμό λεμονιού. Τέλος, θα πρέπει να πούμε ότι εκτός από το Σκοτσέζικο ουίσκι (και όταν λέμε Σκοτσέζικο ουίσκι δεν αναφερόμαστε στη χώρα παραγωγής αλλά στο είδος, μια και ουίσκι φτιάχνουν πια και στην Κίνα) υπάρχουν και άλλοι τύποι με μικρότερες ή μεγαλύτερες διάφορες στη γεύση. Είναι το αμερικανικό ουίσκι, γνωστό σαν Bourbon και περιέχει μόνο

20% πραγματικό ουίσκι, ενώ το υπόλοιπο είναι σπίρτο, το Καναδέζικο ουίσκι, το Ιρλανδέζικο και το ουίσκι της Ουαλίας.
---------------------------------------------------------------------

Ρούμι λευκό ή μαύρο

 

Κατ' αρχήν θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δύο είδη ρούμι, το άσπρο και το σκούρο, που ελάχιστη σχέση έχουν μεταξύ τους και στη γεύση και στην περιεκτικότητα σε οινόπνευμα. Οι Άγγλοι πάντως που έχουν μια πλήρη νομοθεσία όσον αφορά τα ποτά και το δικαίωμα χρήσης των διαφόρων ονομάτων τους λένε επίσημα τουλάχιστον ρούμι όποιο οινοπνευματώδες ποτό γίνεται από ζαχαροκάλαμο. Σε χώρες οι οποίες έχουν μεγάλη παραγωγή αυτού του φυτού, η Αγγλία, για παράδειγμα, είναι μια χώρα που παράγει πολλή ζάχαρη από ζαχαρότευτλα, αλλά ούτε αυτή η ζάχαρη ούτε η εισαγόμενη μελάσα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την απόσταξη και την παρασκευή του ποτού. Το λευκό ρούμι είναι μάλλον ελαφρύ και παράγεται σε μεγάλες ποσότητες στις Δυτικές Ινδίες, στα νησιά της Καραϊβικής και σε πολλές χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, όπως το Πουέρτο Ρίκο, η Κούβα, η Γουιάνα, η Τζαμάικα και άλλες. Το σκούρο ρούμι μπορεί να έχει χρώμα από ανοιχτό χρυσαφί μέχρι βαθύ κόκκινο, πολύ έντονη πικάντικη γεύση και είναι οπωσδήποτε πιο βαρύ από το λευκό. Ήταν το αγαπημένο ποτό το σήμα κατατεθέν θα λέγαμε, των ναυτών και των αξιωματικών του Βασιλικού Αγγλικού Ναυτικού, γι' αυτό και πολλοί το λέγανε και «Αίμα του Νέλσονα». Ακόμη και σήμερα είναι ένα ποτό που καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες κυρίως στα λιμάνια. Η προέλευση της λέξης ρούμι δεν έχει εξακριβωθεί Άλλοι λένε ότι προέρχεται από την ισπανική λέξη ron μια και σε Ισπανικές αποικίες παρασκευάστηκε για πρώτη φορά ρούμι. Άλλοι πιστεύουν ότι προήλθε από τη λατινική λέξη Saccaharum που σημαίνει φυσικά ζάχαρη, επειδή η περιεκτικότητα του ποτού σε ζάχαρη είναι πολύ μεγάλη. Τέλος, μπορεί να προέρχεται και από την αγγλική λέξη Rumbustion που σημαίνει δυνατός θόρυβος και που τη χρησιμοποιούν όταν θέλουν να πουν ότι ένα ποτό είναι πολύ δυνατό.

Ακόμη και μέχρι πριν από μερικά χρόνια μόνο οι Μεξικανοί, και ίσως και κάποιοι «προχωρημένοι» Αμερικανοί, ήξεραν την τεκίλα το εθνικό ποτό του Μεξικού. Ο τρόπος που το έπιναν οι ντόπιοι - σκέτο μαζί με λίγο αλάτι και μερικές σταγόνες χυμό λεμονιού που έβαζαν στο επάνω μέρος της παλάμης τους διασκέδαζε τους τουρίστες που όμως πίστευαν ότι είναι ποτό για πολύ δυνατούς ποτές, γι' αυτό και δεν τολμούσαν να το πιουν στην πατρίδα τους. Στη δεκαετία του '50. κάποιος μπάρμαν του Λος Άντζελες έφτιαξε τη Μαργαρίτα, ένα κοκτέιλ που είχε βάση την τεκίλα. Έτσι. σιγά - σιγά το ποτό αυτό με τη γεύση του καθαρού οινοπνεύματος, άρχισε να γίνεται γνωστό και... εκτός συνόρων. Η τεκίλα πήρε το όνομα της από έναν Ισπανικό οικισμό του Μεξικού, όπου υπήρχε ένα παλιό αποστακτήριο. Εκεί. έφτιαχναν ποτό από έναν κάκτο που φυτρώνει στην περιοχή και που λέγεται και αυτός τεκίλα. Οι ντόπιοι μάλιστα συνηθίζουν μέχρι σήμερα να κόβουν τους καρπούς αυτού του κάκτου, να τους βράζουν και να πίνουν το ζουμί τους σαν φάρμακο.
----------------------------------------------------------------------
Τζιν

 

Πού να ήξεραν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Λέιμπεν της Ολλανδίας, όταν στα μέσα του 16ου αιώνα πειραματίζονταν για την ανακάλυψη νέων φαρμάκων, ότι τελικά δεν θα κατάφερναν να ανακουφίσουν τους ανθρώπους στις ώρες του πόνου τους, αλλά θα τους χάριζαν ένα «δυνατό» ποτό για τις στιγμές της ευφορίας τους. Γιατί το τζιν, όπως και πολλά άλλα αλκοολούχα ποτά στην αρχή το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο και το πουλούσαν με το... σταγονόμετρο. Ένας έμπορος ποτών από το Σίενταμ (σήμερα είναι μια συνοικία στα περίχωρα του Ρότερνταμ) που η... ιστορία δεν ήταν και τόσο καλή μαζί του μια και το όνομα του δεν ξεπέρασε ποτέ τα σύνορα του μικρού χωριού του, ήταν αυτός, που πρώτος είχε τη φαεινή ιδέα στα 1575, να πουλήσει αυτό το αψύ φάρμακο σαν ποτό. Τώρα, πώς από το μαγαζάκι του ανώνυμου Ολλανδού το τζιν έφτασε στα λιμάνια της Αγγλίας, μόνο οι Βρετανοί αξιωματικοί και έμποροι που γύριζαν εκείνα τα χρόνια από την Ολλανδία στην πατρίδα τους ξέρουν μια και αυτοί θεωρούνται υπεύθυνοι για τη (λαθραία εκείνη την εποχή) μεταφορά του. Από κει, ο δρόμος για τις μεγάλες πόλεις δεν είναι ούτε μακρύς ούτε δύσκολος. Και έτσι, έναν αιώνα μετά τη «γέννηση» του στα εργαστήρια του Πανεπιστημίου του Λέιμπεν, το τζιν παράγεται σε μεγάλες ποσότητες στα ποτοποιεία του Λονδίνου, του Πλύμουθ και του Μπρίστολ.

Το 1688 όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η... πιο σημαντική χρονιά στην ιστορία του τζιν. Μια από τις πρώτες πράξεις του βασιλιά Γουλιέλμου και της βασίλισσας Μαίρης, όταν ανέβηκαν στο θρόνο εκείνο το χρόνο, ήταν να απαγορεύσουν δια νόμου το Γαλλικό μπράντι και να ενθαρρύνουν την απόσταξη ποτών στην Αγγλία. Αλλά για έναν αιώνα ακόμη το τζιν θα ήταν το ποτό των κατώτερων κοινωνικών Αγγλικών τάξεων. Πράγμα παράξενο για την πουριτανική Αγγλία εκείνης της εποχής, το τζιν έγινε το αγαπημένο ποτό των γυναικών και οι γυναίκες ήταν που το εισήγαγαν στην υψηλή κοινωνία. Κάπως έτσι το τζιν έγινε το δεύτερο, μετά το ουίσκι, εθνικό ποτό των Άγγλων και ένα από τα πιο διαδεδομένα σε ολόκληρο τον κόσμο. Προτοξαδερφάκι της βότκας (είναι τα δύο βασικά άσπρα αλκοολούχα ποτά), το τζιν θεωρείται... ελιξίριο νεότητας. Το άρωμα του το οφείλει στον άρκευθο, ένα πανάρχαιο φυτό που η λατινική του ονομασία είναι Juniperus. Οι Λατινομαθείς ας αναλύσουν τη λέξη για να δουν ότι σημαίνει αυτό που δίνει νεότητα και τελικά αυτό που έδωσε και το όνομα στο ποτό. Άλλα συστατικά του τζιν είναι επίσης ο κορίανδρος, η ρίζα του φυτού Iris Florentina, η αγγελική και τα φύλλα σένας. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι παρασκευής και απόσταξης του τζιν που φυσικά ελάχιστα ενδιαφέρουν τους ανίδεους περί τη χημεία των ποτών καταναλωτές. Αυτοί όμως που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους τις... «μπόμπες» και θέλουν να ξέρουν τι πίνουν, θα πρέπει να γνωρίζουν τι σημαίνει το London Dry Type που φιγουράρει στα περισσότερα μπουκάλια. Πριν από εκατό χρόνια, λοιπόν, υπήρχαν πολλοί τύποι τζιν, οι περισσότεροι με δυνατά αρώματα και όλοι σχεδόν με αρκετή ζάχαρη. Κάποιοι Λονδρέζοι ποτοπαραγωγοί όμως «έριξαν» στην αγορά και ένα είδος τζιν χωρίς άρωμα και χωρίς ζάχαρη. Όταν λίγα χρόνια αργότερα ενέσκηψε σαν σίφουνας η μόδα των κοκτέιλ, το τζιν αυτό θεωρήθηκε η καλύτερη βάση και εξετόπισε σιγά - σίγα όλα τα άλλα είδη. Ο όρος London Dry αντικατέστησε το «χωρίς ζάχαρη» που έγραφαν τα μπουκάλια κι έτσι σήμερα πια υποδηλώνει τον τύπο του τζιν και όχι τη χώρα προέλευσης του.

_____________________________________________________________________________________

Ταξιδεύοντας με το Voltagr και συνταγές από το


There have been 395752 visitors (863686 hits) concertedly on this site!
 
ΟΤΙ ΝΟΣΤΙΜΟ ΓΙΑ ΕΣΑΣ
-------------------------------------------------
GOOGLE Volta Koyzina
------------------------------------------------ ------------------------------------------------ ------------------------------------------------ -------------------------------------------------
 
This website was created for free with Own-Free-Website.com. Would you also like to have your own website?
Sign up for free