Αν και στις μέρες μας πια υπάρχουν μονάδες παραγωγής βερμούτ σε ολόκληρο τον κόσμο, το ποτό αυτό είναι συνδεδεμένο ιστορικά με δύο χώρες την Ιταλία και τη Γαλλία. Κάποτε μάλιστα το κόκκινο βερμούτ, το VermouthRosso δηλαδή, το έλεγαν απλώς «Ιταλικο», και το ξηρό βερμούτ, δηλαδή το VermouthDry «Γαλλικό».
Το κόκκινο βερμούτ με τη χαρακτηριστική γλυκόπικρη γεύση που ξέρουμε σήμερα, μοιάζει πολύ με το ποτό που μ' αυτό το όνομα εμφανίστηκε στην αγορά γύρω στα 1780. Βέβαια τότε ο κόσμος γνώρισε για πρώτη φορά το βερμούτ σαν ποτό. Γιατί βερμούτ υπήρχε και πριν. Ήταν συμπυκνωμένο και παχύρρευστο σαν σιρόπι και το προσέθεταν στο κρασί τους, σε ποσότητα ανάλογη με τα γούστα τους, για να του δώσουν πιο έντονη γεύση. Αν όμως η ιστορία του βερμούτ αρχίζει το 18ο αιώνα, υπάρχει και μια πολύ μεγάλη προϊστορία. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα πρέπει να πάμε πίσω, στην Αρχαιότητα
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, λοιπόν, ήξεραν πολύ καλά τις σπουδαίες φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού αψιθιά. Η σημαντικότερη απ' αυτές ήταν το ότι κατέστρεφε τα παράσιτα που αναπτύσσονται στα έντερα. Κι εκείνες τις μακρινές εποχές, που τα τρόφιμα δεν διατηρούνταν πάντα σύμφωνα με τους κανόνες της υγιεινής, ούτε μπορούμε να μιλήσουμε με απόλυτη σιγουριά περί καθαριότητας, οι εντερικές επιδημίες ήταν και πολύ συχνές και με πολλά θύματα. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν εκχυλίσματα αψιθιάς, όχι μόνο σαν φάρμακο αλλά και σαν αρωματική ουσία που προσέθεταν στο κρασί τους. Παρ' όλο όμως που και τα μετέπειτα χρόνια η αψιθιά ήταν από τα πιο γνωστά βότανα - φάρμακα, η χρήση της στην ποτοποιία γινόταν μόνο περιστασιακά. Ένας Ιταλός τυχοδιώκτης, όπως τον θέλει η παράδοση, ήταν ο πρώτος που το 16ο αιώνα έφτιαξε κρασί με βασικό συστατικό τα εκχυλίσματα αυτού του φυτού και του έδωσε το όνομα Vermoutwein δηλαδή κρασί από Vermout, όπως λεγόταν στη διαλεκτό του η αψιθιά, κατ' αρχήν λάνσαρε το ποτό στη Γαλλία, χωρίς όμως επιτυχία. Στην πατρίδα του όμως, το Πιεμόντε της Βόρειας Ιταλίας, το βερμούτ, που όπως είπαμε στην αρχή κυκλοφόρησε σαν εκχύλισμα, είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ίσως γιατί η γεύση του και το άρωμα του εμπλουτίστηκε από διάφορα άλλα αρωματικά χόρτα που φυτρώνουν άφθονα στην περιοχή. Μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, το βερμούτ είχε γίνει
το εθνικό ποτό της Βόρειας Ιταλίας και όχι μόνο για τη γεύση του αλλά και για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Το 1840 μάλιστα εξεδόθηκε βασιλική διακήρυξη, η οποία προστάτευε τους εμπόρους κρασιών της Βόρειας Ιταλίας από όσους τους πουλούσαν «δήθεν» βερμούτ. Η βάση του κόκκινου βερμούτ είναι ένα ελαφρύ άσπρο κρασί. Σ' αυτό προστίθενται αποστάγματα από διάφορα αρωματικά βότανα μερικές φορές περισσότερα από 50 που διαφέρουν από φίρμα σε φίρμα. Επίσης, το κόκκινο βερμούτ περιέχει ζάχαρη χαι φυτικές χρωστικές ουσίες. Το ξηρό (Dry) βερμούτ εκτός του ότι είναι κι αυτό ένα «ενισχυμένο» κρασί, αρωματισμένο με βότανα, ελάχιστη σχέση έχει με το κόκκινο βερμούτ. Είναι εντελώς άγλυκο και πολύ πιο ελαφρύ. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα το 1813 ένα ποτοποιείο της Μασσαλίας κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ξηρό βερμούτ. Ακόμη και σήμερα, το αυθεντικό και το καλύτερο βερμούτ θεωρείται αυτό που έχει σαν βάση το δυνατό κρασί που παράγεται στη γύρω από τη Γαλλική πόλη περιοχή. Εκτός από το Rossoκαι το Dryυπάρχουν και άλλα είδη βερμούτ. Τα γνωστότερα από αυτά είναι το άσπρο, το ροζέ και το Chambery, ένα είδος βερμούτ που παράγεται στη Σαβοΐα της Γαλλίας.
---------------------------------------------------------------------
Μπράντι
Με τη λέξη μπράντι, σύμφωνα με τον αγγλικό νόμο, μπορεί κανείς να αναφερθεί σε αποστάγματα 100% από σταφύλια που έχουν ωριμάσει για τρία χρόνια τουλάχιστον. Οι Άγγλοι όμως είναι μάλλον άδικοι σ' αυτό το θέμα γιατί, σύμφωνα με το νόμο τους, μπράντι είναι και το πιο φίνο και παλιό κονιάκ, μπράντι είναι και το τελευταίο και πιο «φτωχό» απόσταγμα των σταφυλιών, φτάνει να μείνει σε ένα βαρέλι για τρία χρόνια. Αντιπαρερχόμαστε την αδικία, μια και τι σημασία μπορεί να έχει μια λέξη μπροστά στη «γεμάτη» γεύση ενός εκλεχτού σπάνιου κονιάκ, και συνεχίζουμε. Διάφορα είδη μπράντι παράγονται σήμερα σε όλες τις οινοπαραγωγές χώρες. Για παράδειγμα, παρ' όλο που οι περισσότεροι επιμένουν να συνδέουν με αυτό το ποτό τη Γαλλία, στην Καλιφόρνια παράγονται πολύ μεγαλύτερες ποσότητες μπράντι. Για όσους θέλουν να ξέρουν την προέλευση των λέξεων και των ονομάτων, θα πρέπει να πούμε ότι η λέξη μπράντι προέρχεται από το Γερμανικό Brandewei που σημαίνει «καμένο», δηλαδή αποσταγμένο κρασί. Όπως είπαμε υπάρχουν πολλά είδη μπράντι. Το κονιάκ είναι ένα το καλύτερο από αυτά, αλλά όχι όπως νομίζουν οι περισσότεροι, η Γαλλική λέξη για το μπράντι. Επίσης, λάθος είναι να λέμε «Γαλλικό κονιάκ», γιατί στην πραγματικότητα το κονιάκ μόνο Γαλλικό μπορεί να είναι. Αν θέλουμε λοιπόν να ακολουθήσουμε πιοτά και αυστηρά την παράδοση, κονιάκ θα ονομάσουμε μόνο ένα είδος μπράντι που παράγεται από ορισμένες ποικιλίες σταφυλιών, οι οποίες ευδοκιμούν σε μία συγκεκριμένη περιοχή και του οποίου η απόσταξη και η παρασκευή γίνεται με έναν ειδικό και αρκετά περίπλοκο τρόπο. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στη Νοτιοδυτική Γαλλία, κοντά στο Μπορντώ και για τρεις περίπου αιώνες ήταν αγγλική επικράτεια, μια και αποτελούσε μέρος της προίκας της πριγκίπισσας Ελεονόρας, όταν στα 1152 παντρεύτηκε τον Ερρίκο το Β'. Έτσι το κονιάκ ήταν μεν Γαλλικής παραγωγής, αλλά το εκμεταλλεύονταν εμπορικά οι Άγγλοι. Ο πρώτος μάλιστα που στα 1765 συστηματικά εμφιάλωσε κονιάκ και έκανε εξαγωγές και σε άλλες χώρες, ήταν ο Ιρλανδός Ρίτσαρντ Χένεσι. Βέβαια, στις μέρες μας πια κονιάκ λέμε οποιοδήποτε καλό μπράντι. Και θα πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουμε εδώ ότι σε όλο τον κόσμο η Ελλάδα θεωρείται μια χώρα που παράγει εξαιρετικής ποιότητας μπράντι.
------------------------------------------------------------------------- Ζύθος
Η όψη της μπίρας μας αφήνει να μαντέψουμε το στυλ της. Μία χρυσαφένια λαμπερή όψη σημαίνει γενικά ότι τα αρώματα κινούνται κοντά οίον λυκίσκο και τη βύνη, ενώ ένα σκούρο καφέ χρώμα σημαίνει σίγουρα ότι θα μυρίσουμε καφέ. Αν πάλι σερβίροντας την μπίρα δούμε τον αφρό της να φουσκώνει ορμητικά ξεπερνώντας τα συνηθισμένα επίπεδα, τότε είναι σίγουρο ότι για την παρασκευή της χρησιμοποιείται η τεχνική της δευτερογενούς ζύμωσης στη φιάλη, που μοιάζει πολύ με τη μέθοδο παρασκευής της σαμπάνιας.
Και μετά, ακολουθεί η χαρά του μυρίζειν και του γεύεσθαι. Μία Heineken, θα μας φέρει πιο κοντά στον ορισμό της μπίρας με αρώματα μαγιάς και φρεσκοκομμένου γρασιδιού (λυκίσκος). Καθώς η Erdinger ανοίγεται στις ευωδιές των λευκών φρούτων (ροδάκινο), η Duvel μας θυμίζει ευγενή καπνό, ενώ η Fischer με τη γοητευτική ορεκτική πικράδα της, μας δημιουργεί την ανάγκη να την αναζητάμε συνέχεια. Η «μύτη» μιας McFarland είναι γεμάτη κόκκινα φρούτα ενώ νιώθουμε το άρωμα του espressoναγαργαλάει τη μύτη μας απολαμβάνοντας μία Murphy’sstout. Τέλος, μία αυθεντική μοναστηριακή Chimayblue θα μας φέρει κοντά στη σοκολάτα και στο κρασί Port.
Σε νευσιγνωστικά happeningχαρήκαμε ονειρεμένες αρμονίες με τη φρουτώδη σιταρένια Erdingerνα υπογραμμίζει ιη γεύση γλάσσου από φράουλα και μπίρα που περιχύνεται πάνω σε μία τερίνα foiegras σκεπασμένη με σπαράγγια και σερβιρισμένη με ζεστό ψωμί μπαχαρικών και μαύρο ηφαιστειακό αλάτι Χαβάης... ή την ελαφριά πικράδα της Fischer να συνοδεύει μία σφυρίδα τυλιγμένη σε λάχανο σαβόυ, με μία «ξινούτσικη» σάλτσα από τάμαριντ, λουίζα και παρθένο ελαιόλαδο. Η σοκολατένια AmstelΒοcΚ εξιδανικεύει φακές με μεταξωτό dressing μελιού και μουστάρδας, ενώ ο κεραυνοβόλος έρωτας της McFarlandγια τα εξωτικά φαγητά επιβεβαιώνεται πίνοντας τη δίπλα σε αρνί με κάρυ, ανανά και γάλα καρύδας. Τέλος, ο συνδυασμός της μοναστηριακής Chimayblue με σοκολατένιο σουφλέ θα μας απογειώσει...
Η γευσιγνωσία της μπίρας αποκαλύπτει διαμάντια ας τα γευτούμε…….. Από το ValeValeγια το VoltaKoyzina
------------------------------------------------------------------------ Η ιστορία του ούζου
Το ούζο ήταν γνωστό από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η παραγωγή του, όμως, εξαπλώθηκε μετά την ανεξαρτησία της χώρας από τους Οθωμανούς. Είναι μίγμα αιθυλικής αλκοόλης, νερού και αρωματικών βοτάνων, όπως ο γλυκάνισου. Η ονομασία «ούζο» από το 1989 είναι κατοχυρωμένη ως ελληνική και οι πιο γνωστές περιοχές που έχουν μακροχρόνια παράδοση στην παρασκευή του ούζου είναι η Λέσβος - ιδιαιτέρα το Πλωμάρι, η Χίος και ο Τίρναβος.
Υ.Γ.
Με το Ούζο μπορούμε να σβήσουμε φαγητά με θαλασσινά, ριζότο.
Μαζί με τα παγάκια στο ποτήρι σας βάλατε λίγες σταγόνες λεμόνι σας δίνει γεύση δροσιάς.
____________________________________________________________________________________ Ταξιδεύοντας με τοVoltagr και συνταγές από το VoltaKoyzina
There have been 397411 visitors (867079 hits) concertedly on this site!
