Λικέρ

Ο όρος λικέρ καλύπτει μία πολύ μεγάλη ποικιλία ποτών. Τα λικέρ είναι όλα γλυκά, με έντονο άρωμα και γεύση και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποια συγκεκριμένη χώρα προέλευσης, μια και κάθε χώρα έχει τα δικά της λικέρ. Στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν στην αρχή σαν φάρμακα και ακόμη και σήμερα τα λικέρ θεωρούνται χωνευτικά, γι' αυτό και πίνονται μετά το γεύμα συνήθως. Δεν πρέπει να μπερδέψουμε τον όρο λικέρ, που χρησιμοποιείται πολλές φορές σε συνδυασμό με άλλα ποτά για να υποδηλώσει την πολύ καλή τους ποιότητα. Το λικέρ ουίσκι για παράδειγμα, ή το λικέρ μπράντι ουδεμία σχέση έχουν με λικέρ. Ας δούμε λοιπόν τα πιο γνωστά, στη χώρα μας, λικέρ και από πού προέρχονται.

Αμαρέτο

Το περίφημο Ιταλικό λικέρ φτιάχνεται από βερίκοκα και αμύγδαλα και είναι συνδεδεμένο με μια πολύ ρομαντική ποριά. Γύρω στα Ι525 ο ζωγράφος Λουίνι χρησιμοποίησε σαν μοντέλο για έναν πίνακα τον μία πανέμορφη χήρα. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το πορτραίτο, ώστε έφτιαξε αυτό το λικέρ - μια και η ποτοποιία ήταν το χόμπι του –προς τιμή της.

Μπέιλις

Από τα πιο γνωστά λικέρ και αυτό έχει σαν βάση του το Ιρλανδέζικο ουίσκι, ανακατεμένο με κρέμα, σοκολάτα και καφέ. Είναι πολύ δημοφιλές, ιδιαίτερα στη Βρετανία.

Βενεδικτίνη

Ίσως είναι το πιο γνωστό και διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο λικέρ. Με τη βοήθεια της Πολιτείας, παραγόταν στο ονομαστό μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Φεκάμπ της Νορμανδίας από το 1510.

Σαρτρέξ

Είναι το δεύτερο μετά τη Βενεδικτίνη γνωστότερο Γαλλικό λικέρ. Κι αυτό το έφτιαξαν πρώτοι οι καλόγεροι του καρθουσιανού μοναστηριού κοντά στην Γκρενόμπλ, μια περιοχή πλούσια σε άγρια αρωματικά χόρτα, το 17ο αιώνα. Το πράσινο Σαρτρέζ, που είναι και το πιο ακριβό είναι πολύ δυνατό. Το κίτρινο είναι πιο ελαφρύ και πιο γλυκό.

Κουαντρό

Φτιάχνεται και αυτό από πορτοκάλια κουρασάο και είναι ένα εκλεκτό είδος λικέρ. Τόσο που το όνομα κουαντρό είναι πιο γνωστό από το ίδιο το ποτό.

Κουρασάο

Στα Πορτογαλέζικα κουρασάο σημαίνει καρδιά. Και αυτό είναι το όνομα ενός μικρού νησιού της Καραϊβικής παλιά ολλανδική αποικία στο οποίο ευδοκιμεί μια ποικιλία πικρών πορτοκαλιών που λέγονται και αυτά κουρασάο και από τα οποία φτιάχνεται το ποτό. Συνήθως είναι άσπρο, αλλά υπάρχει και ένα είδος μπλε Κουρασάο.

Ντραμπουί

Είναι το γνωστό σε όλο τον κόσμο σκοτσέζικο λικέρ που έχει σαν βάση του εξαιρετικής ποιότητας ουίσκι, αρωματισμένο με μέλι από ρείκια και αρωματικά βότανα. Ο τρόπος παρασκευής υποτίθεται ότι είναι μυστικός και σύμφωνα με το θρύλο τον εμπιστεύτηκε στην οικογένεια Μακίνον κάποιος πρίγκιπας Κάρολος, όταν του έσωσαν τη ζωή. Το όνομα Ντραμπουί λέγεται ότι είναι σύντμηση της φράσης «το ποτό που ευχαριστεί» σε μια τοπική σκοτσέζικη διάλεχτο.

Γχραν Μαρνιέ

Από τα πιο νέα, σχετικά, ποτά, το γνωστό Γαλλικό λικέρ έχει ηλικία μόλις ενός αιώνα. Αρωματίζεται και αυτό με κουρασάο, αλλά η βάση του είναι το κονιάκ.

Καλούα

Παραδοσιακό Μεξικάνικο λικέρ που μόλις τα τελευταία σαράντα χρόνια περίπου έγινε γνωστό στην Αμερική και την Ευρώπη. Έχει έντονη γεύση καφέ και χρησιμοποιείται συνήθως στα κοκτέιλ.

Μαρασκίνο

Λικέρ που παρασκευάζεται από μια ποικιλία κερασιών, τα μαράσκα, τα οποία ευδοκιμούν σε μια περιοχή της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρείται όμως ιταλικό ποτό.

Πίτερ Χέρινγκς  

Πριν από 150 χρόνια οι Δανοί γνώρισαν στους Άγγλους και αυτοί με τη σειρά τους σε ολόκληρο τον κόσμο το πιο γνωστό σήμερα λικέρ με κεράσι.

Παρφέ αμούρ

Περιοχή καταγωγής του η Δυτική Γαλλία. Είναι ένα από τα πιο παλιά λικέρ, αρωματισμένο με αμύγδαλα και πολύ γλυκό, που αρχικά το θεωρούσαν εξαιρετικό χωνευτικό.

Τία Μαρία

Τζαμαϊκανής προέλευσης λικέρ, αρωματισμένο με καφέ, που αρέσει ιδιαίτερα στους Άγγλους.

Σάουθερν Κόμφορτ

Αμερικανικό λικέρ, αρωματισμένο με ροδάκινο. Παρ' όλο που πολλοί το μπερδεύουν, είναι καθαρό λικέρ και δεν έχει καμιά σχέση με το αμερικανικό ουίσκι.
------------------------------------------------------------------------
Βότκα

Όταν οι Δυτικοευρωπαίοι και οι Αμερικανοί μιλάνε για βότκα, εννοούν φυσικά το γνωστό λευκό αλκοολούχο ποτό χωρίς άρωμα και χωρίς γεύση, ιδανική βάση για κοκτέιλ, μια και δεν επηρεάζει το άρωμα ή τη γεύση των άλλων ποτών και χυμών με τα οποία αναμειγνύεται, αλλά απλώς τους προσθέτει μια δυνατή «σπιρτάδα» και μία γερή δόση αλκοόλ. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα μόνο είδος του εθνικού ποτού της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης. Στη Σοβιετική Ένωση, στην Πολωνία, αλλά ακόμη και στη Σουηδία και στη Φιλανδία υπάρχουν πολλά είδη βότκας με χρώμα, δυνατό άρωμα και έντονη γεύση. Αν βρεθείτε κάποτε σε μία από αυτές τις χώρες, αναζητήστε για παράδειγμα βότκα με γεύση... σοκολάτας ή με άρωμα από... πιπέρι. Τώρα πώς από όλα αυτά τα είδη οι Δυτικοευρωπαίοι και οι Αμερικανοί κυρίως αυτοί «ανακάλυψαν» στη δεκαετία του '50 τη λευκή βότκα, που σιγά - σιγά έγινε το... εθνικό τους ποτό, είναι μία ιστορία με πολύ - πολύ ενδιαφέρον για πότες και μη. Κατ' αρχήν, θα πρέπει να πάμε πίσω, στην τσαρική Ρωσία. Εκεί θα δρούμε την οικογένεια Σμιρνώφ, που γύρω στα 1912 θεωρούνταν η πιο πλούσια εμπορική οικογένεια στον κόσμο. Από ένα μόνο εργοστάσιο που βρισκόταν στα περίχωρα της Μόσχας, «έβγαιναν», κάθε μέρα, ένα εκατομμύριο μπουκάλια βότκα, αριθμός ιδιαίτερα εντυπωσιακός για την εποχή εκείνη. Τα ίχνη της οικογένειας Σμιρνώφ χάνονται στην Οκτωβριανή επανάσταση. Λέγεται ότι όλα τα μέλη της δολοφονήθηκαν, εκτός από το μικρό γιο που κατόρθωσε να διαφύγει στο Παρίσι και να ασχοληθεί εκεί με το εμπόριο. Δεν ήταν όμως αυτός που θα έκανε γνωστό το όνομα της οικογένειας του και το εθνικό ποτό της πατρίδας του σε όλον τον κόσμο. Το 1934 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, ένας Ουκρανός, ανώτερο στέλεχος και στενός συνεργάτης των επιχειρήσεων Σμιρνώφ, εγκαινιάζει όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος τον αμερικανικό κλάδο των επιχειρήσεων Σμιρνώφ. Άλλο τσαρική Ρωσία όμως και άλλο Αμερική του '30... Έτσι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ουκρανού πρόσφυγα, ο περίφημος αμερικανικός κλάδος κ.λπ., κ.λπ... δεν ευδοκίμησε. Οι μόνοι πελάτες του ήταν κάτι φτωχοί πάμφτωχοι Ρώσοι εμιγκρέδες. Και τι τζίρο μπορεί να χάνει ένας επιχειρηματίας με αυτούς; Το 1939 όμως, μπαίνει στην υπόθεση ο Αγγλικής καταγωγής Τζον Μάρτιν, στου οποίου το όνομα θα πρέπει να πίνουμε κανένα ποτηράκι βότκα πότε - πότε, γιατί αν δεν ήταν αυτός... Ο Μάρτιν λοιπόν ήταν υπάλληλος στην ποτοποιία Heublein που εκείνη τη χρονιά ήταν στο παρά πέντε για να φαλίρει. Γνώρισε τον Ουκρανό, γνώρισε και τη βότκα και πίστεψε ότι θα μπορούσε με τη σωστή διαφήμιση να κάνει γνωστό το ποτό σε όλη την Αμερική και να ανεβάσει στα ύψη την παραγωγή του εργοστασίου, μια και θα ήταν το μοναδικό που θα έφτιαχνε βότκα. Αγωνίστηκε να πείσει τους διευθυντές της εταιρείας, αλλά τελικά τα κατάφερε. Έτσι, στις αρχές του 1940. η Heublein και ο «Αμερικανικός κλάδος των επιχειρήσεων Smirnoff συγχωνεύτηκαν. Δυστυχώς, όμως, παρά την προσπάθεια, οι πωλήσεις της βότκας παρέμεναν σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα. Οι διευθυντές του Τζον Μάρτιν πίστευαν ότι ο υπάλληλος από του οποίου τα λόγια και τα σχέδια είχαν ενθουσιαστεί, είχε κάνει ένα τραγικό λάθος και μοιραίο ήταν, μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Τζον Μάρτιν να συμφωνήσει μαζί τούς... Η τύχη όμως δεν είχε ακόμη κλείσει μαζί του τους λογαριασμούς της. Μία μέρα του 1947. ο Μάρτιν μαζί με ένα φίλο του ιδιοκτήτη μπαρ «έπαιζαν» τους μπάρμαν. Έφτιαξαν λοιπόν ένα κοκτέιλ από βότκα, χυμό λεμονιού και τζίντζερ έιλ. Το ίδιο βράδυ όλοι οι πελάτες του μπαρ έπιναν ενθουσιασμένοι αυτό το κοκτέιλ. Και το επόμενο βράδυ όπως μόνο στην Καλιφόρνια μπορεί να συμβεί, σε όλα τα μπαρ του Λος Άντζελες ζητούσαν το καινούριο κοκτέιλ. Και πριν περάσει μία εβδομάδα, το κοκτέιλ και γενικά η βότκα, είχε γίνει το σήμα κατατεθέν του κόσμου της σόου μπίζνες. Το πιο «ίν» και «χάι» ποτό της Αμερικής. Ενώ η βότκα γινόταν για τους Αμερικανούς... «εθνική υπόθεση», κοκτέιλ με βάση τη βότκα όπως το Screwdriver και το Bloody Mary, «διέσχιζαν» τον Ατλαντικό και κατακτούσαν τους Ευρωπαίους. Πριν «εκπνεύσει» η δεκαετία του '40, η βότκα είχε γίνει μόδα. Μία μόδα που. αντίθετα απ' ότι συμβαίνει συνήθως, κατόρθωσε να επιβιώσει και να γίνει καθεστώς. Ο κόσμος αγάπησε το «καινούριο» ποτό, γιατί πίστεψε πως ήταν πιο υγιεινό και γιατί... έκανε ωραίο μεθύσι.

Ο Τζον Μάρτιν αποδείχτηκε πως τελικά είχε δίκιο. Η Εταιρεία Heublein έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Και η φίρμα Smirnoff σχεδόν συνώνυμη, την εποχή εκείνη, της βότκας. Η πρώτη χώρα που εξασφάλισε τα δικαιώματα της Smirnoff ήταν η Βρετανία. Η εταιρεία Gibley’s, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής τζιν, «είδε» τη βότκα σαν σοβαρότατη απειλή για τις πωλήσεις του τζιν, Αναλαμβάνοντας λοιπόν η Gibley’s την παραγωγή και διανομή της βότκας στη Μεγάλη Βρετανία, θα μπορούσε να πολεμήσει τον... εχθρό εκ των έσω. Πραγματικά η βότκα άργησε να «συγκινήσει» τους Βρετανούς και, πράγμα παράξενο, η μόδα ξεκίνησε από τη Σκοτία... κάνοντας τα κόκαλα των Χάιλαντερς να τρίζουν. Οι άνθρωποι της Gibley’s δεν ήταν βέβαια χαζοί. Όταν διαπίστωσαν ότι στα... λαρύγγια των Αγγλοσαξώνων υπήρχε θέση και για τη βότκα και για το τζιν (όση θέση βέβαια άφηνε το ουίσκι) άρχισαν τη διαφήμιση με αποτέλεσμα να επαναληφθεί και στην Ευρώπη η ιστορία της Αμερικής. Το να κατεβάζεις τουλάχιστον δυο - τρεις βότκες, σκέτες ή σε κοκτέιλ, κάθε βράδυ σε ένα μπαρ, έδειχνε πως τέλος πάντων δεν ήσουν και κανένα βλαχαδερό.

Αχ, και να μπορούσαν να έβλεπαν οι καλόγεροι εκείνου του μικρού μοναστηριού έξω από τη Μόσχα που πρώτοι έφτιαξαν το Zhizennia Voda, δηλαδή το «νερό της ζωής», πριν από 900 τόσα χρόνια, πόσοι τόνοι βότκα καταναλίσκονται σήμερα κάθε βράδυ στα μπαρ όλου του κόσμου.
_____________________________________________________________________________________

Ταξιδεύοντας με το Voltagr και συνταγές από το VoltaKoyzina